Dad's day in Dutch

Nu we inmiddels een week meerijden met Annemiek en Petra wordt het tijd om ons af te vragen wat er zo speciaal is aan deze tocht en waarin hij zich onderscheidt van een gewone fietsvakantie of van andere reizen die we met haar gemaakt hebben in dit enorme land.
Er wordt gewoon keihard gewerkt. Om te beginnen is het een gigantische afstand die afgelegd moet worden. Op een kaart van Amerika is het maar een klein stukje van Minneapolis naar Austin en drie weken lijkt een lange tijd, Maar op de detailkaarten die we onderweg gebruiken is elke centimeter niet meer dan tien mijl. Een afstand van vijftien mijl is voor Annemiek ongeveer een uur fietsen. Negentig mijl dus zes uur, d.w.z. zes uur flink doortrappen. Tel daar regelmatige rust-, plas- en eetpauzes bij, nog afgezien van tijd om de juiste weg te vinden of om te keren als dat per ongeluk fout gaat. Als het lukt om rond negen uur op weg te zijn, betekent dit dat ze onder gunstige omstandigheden ‘s middags niet voor vijf uur op de plaats van bestemming is.
Maar meestal is dat later, want de wind is bijna elke dag tegen en trekt in de loop van de middag aan tot krachtig. Soms zijn de wegen goed, waardoor ze heuvelaf lekker kan opschieten, maar het gebeurt ook vaak dat de weg slecht is, vol met scheuren en hobbels. Dan moet er in de afdaling worden afgeremd en dat schiet niet op.
En dan is er de hitte die elke dag toeneemt. Gisteren zijn we ruim een half uur vroeger vertrokken, dat leverde wel wat op, maar na de middag was het echt afzien, zowel op de fiets als in de volgauto. 94 graden Fahrenheit was het toen. Op dat gebied heeft ze alles meegemaakt. Geen wonder dat het avondprogramma voornamelijk gevuld is met douchen, uitrusten, eten en vroeg naar bed.
Over alle praktische dingen die dagelijks geregeld moeten worden zoals boodschappen en onderdak hebben we het dan nog niet gehad. Het lukt Petra zo goed als elke dag om een gratis hotelkamer los te krijgen, vraag me niet hoe.
Maar sinds gisteren zijn we in Texas. Dat betekent dat het einddoel in zicht komt en de zekerheid groeit dat het gewoon gaat lukken. We zijn zelfs een dag voor op het schema en dat maakt het mogelijk Dallas op een andere manier te passeren dan op de fiets. Ze gaat morgen de daarvoor geplande afstand afleggen d.m.v. acht rondjes om een meer in plaats van langs de snelweg. Daarover schrijft Annemiek morgen weer.
Andre